12 Griekse kilometers

Op onze laatste dag in Chora Sfakion, hebben we weer het ritme van de lokale bevolking aangenomen. Siga siga dus maar weer. Lekker uitslapen, rustig aan eens even naar de bakker voor zo'n overheerlijk knapperig brood, uitgebreid brunchen en toen maar eens naar de prachtige baai bij taverna The 3 brothers. Voor 6 euro heb je twee ligbedden en een broodnodige parasol. Zelfs in de schaduw loopt het zweet na 5 minuten al uit elke porie. Regelmatig even afkoelen in het kristalheldere zeewater. Tegen het einde van de middag hadden we wel weer genoeg kiezels aan ons lijf geplakt zitten dus tijd om het strand te verlaten. Met een tuinslang spoelen we aan de rand van het strand de kiezels van ons af en gaan op zoek naar een taverna voor een late lunch. Met een gevulde maag gaan we weer richting het heerlijke zwembad van Notos suites en trekken een fles Enotria rosé open. Genieten met een hoofdletter van de wijn en tussendoor lekker dobberen in het zwembad tussen de vogeltjes die hun dorst komen lessen. Bij The 3 brothers proppen we ons weer vol met goed Grieks eten en bij het afscheid krijgen we een fles hele goede olijfolie en een fles heerlijke raki mee. De volgende ochtend nemen we met pijn in het hart afscheid van ons para para paradijsje (waarom krijg ik dat nummer van Coldplay maar niet uit m'n kop?) en gaan met een propvolle Panda op weg naar de volgende bestemming. Frangokastelo ligt maar 12 kilometer verderop, maar het zijn natuurlijk wel Griekse kilometers. Een kilometer na het bord dat aangeeft dat Frangokastelo nog 12 kilometer rijden is, vinden we een nieuw verkeersbord dat de weg naar Frangokastelo wijst. En geheel volgens Griekse logica, is het nu nog 13 kilometer. Ach, we zijn het gewend en zien Frangokastelo vanzelf wel verschijnen als we de vele haarspeldbochten weer bedwongen hebben en het vlakke land bereiken. Weer een ander uniek stukje Kreta: een uitgestrekt gebied dat qua vlakte niet onderdoet voor Nederland en ligt ingeklemd tussen de hemelsblauwe zee aan de ene kant en hoge, ruige bergen aan de andere kant. We checken in bij Castello Apartments en proberen dan iets van de siga siga modus van ons af te schudden door een stukje te gaan rijden. Al snel blijkt ook deze poging gedoemd te mislukken. We nemen de afslag naar Lakki beach en als we de prachtige, bijna verlaten baai zien, wordt de verleiding te groot en glijden we als vanzelf weer terug in de siga siga modus. 's Avonds zoeken we het restaurantje waar we vier jaar geleden heerlijk gegeten hebben weer op. Kali Kardia stelt ons wederom niet teleur. Aan menukaarten doen ze hier niet, maar de gerechten die vanaf een notitieblokje worden voorgelezen en vergezeld van een uitleg van de ingrediënten zijn om je vingers bij af te likken. Ook de raki is bijzonder lekker en brandt geen gat in je ingewanden. De volgende ochtend worden we verrast door de aanwezigheid van een hele mooie kater. Hij weet precies hoe die deze toeristen moet aanpakken: heel mooi gaan zitten zijn en vervolgens heel hard huilen. En dan smelten deze twee hartjes weer en rennen we naar de supermarkt om kattenvoer in te slaan. Bij terugkomst en opening van het eerste blik, blijkt onze Big Boy nog harder te kunnen huilen, maar als het ontbijt geserveerd wordt, wordt hij muisstil. Als de sappige brokjes verorberd zijn, likt hij eerst bijna de bodem uit het bordje en toont daarna zijn grote, grote dank door een half uur lang heen en weer te rennen tussen ons tweeën en ons om beurten te trakteren op kopjes, kopjes en nog meer kopjes. Nadat we Big Boy beloofd hebben om ook voor een lekkere lunch te zorgen, gaan we dan toch echt wat doen. We rijden tot de asfaltweg ophoudt en vervolgen dan te voet onze weg over een grindpad. Geen idee waarheen dit pad ons zal leiden, maar het zal vast en zeker een mooie plek zijn. Na enkele bochten zien we ver beneden ons dat de verrassing vele malen mooier is dan we hadden durven hopen. Uitgestrekte stranden en prachtige baaien omgeven door heerlijke bergtoppen. Eenmaal afgedaald tot aan zee wordt het uitzicht helaas bedorven door veel te dikke Duitsers die zo nodig weer hun hele hebben en houden bloot moet geven. Na iedere bocht weer een nieuwe, afzichtelijke Hippopotamus … yuk. We vinden een overhangend boompje dat schaduw biedt en besluiten hier even onder te kruipen voor een korte break. Onder het boompje zitten we heerlijk beschut waardoor de afgrijselijke uitzichten ons hier worden bespaard en we even kunnen genieten van het uitzicht op de natuur zoals de natuur bedoeld is. Helaas breekt de tijd om te gaan ook weer aan. We ploeteren verder langs de kust en doen ons uiterste best om zo weinig mogelijk Duitse glimpen op te vangen. Na een tijdje loopt het pad van de kust af de bergen in en kunnen we de hompen vettig vlees voorgoed achter ons laten. Op het bergpad krijgen we gezelschap van wat schaapjes en een prachtige, oranje libelle. Druipend van het zweet komen we een paar uur later weer bij de auto aan. Genoeg gedaan voor vandaag, tijd om siga siga een ijskoud biertje te gaan nemen bij Kali Kardia. Bij thuiskomst zit Big Boy te wachten op zijn lunch en laat ons oorverdovend hard weten dat we niet siga siga mogen zijn als het om zijn eten gaat. Ook blijkt hij een vriendinnetje te hebben meegenomen die graag wil mee-eten. Hoewel, vriendinnetje ? Ze vliegen elkaar om de hap krijsend en sissend in de haren dus we moeten een apart bordje aan de andere kant van het terras zetten. Na weer een heerlijk diner bij Kali Kardia nemen we nog een afzakkertje in de bar van Castello Apartments. Wat we even vergeten waren, is dat ze hier niet aan -tje doen dus we zitten tot laat in de avond van onze bel gele Grand Marnier te nippen. Vanochtend werden we gewekt door twee huilende katten die het toch echt tijd vonden voor ontbijt. En daar gaan we nu zelf ook aan beginnen.