Beter laat dan nooit

Inmiddels zijn we alweer bijna een week terug uit Sochi. Dat het verslag van de laatste dagen nu pas komt, is te wijten aan een ongeplande souvenir die we uit Sochi hebben meegenomen. Christel ligt sinds we thuis zijn al rillend onder de dekens met een zware griep en bij Erik beginnen de eerste symptomen nu ook te komen.

Op de eerste dag van de ploegenachtervolging zijn we ook maar eens een keer 's middags naar het HHH gegaan om de tegels op Legendary Lane eens zonder honderden voeten op de foto te zetten. Na de wedstrijd wisten we natuurlijk al zeker dat de Oranje mannen morgen voor een zilveren of gouden plak erbij zouden zorgen. En dan de shorttrack mannen. Die zouden deze avond ook nog voor een mooie medaille kunnen zorgen. Na een hapje eten in het luxe Azimut Hotel snel door naar het HHH om de shorttrack finale live te kunnen kijken. Het was daar nog redelijk rustig dus we hadden een mooie plek op de "tribune" voor de tv. Helaas, de wedstrijd was nog niet begonnen of hij was voor Nederland alweer voorbij.
Ondanks deze domper hebben we toch weer een mooie avond gehad. We hebben nog even een praatje gemaakt met Bart Veldkamp en Bart Swings. Bart S had er ook geen problemen mee om even met zo'n verrekte Hollander op de foto te gaan ;-) Hij gaf wel aan dat we over 4 jaar niet meer op 1 2 3 op de 10 kilometer hoeven te rekenen. En als het meezit, krijgen de Belgen dan ook ploegen op de been voor de achervolging.

En dan onze laatste Olympische dag. Voor de wedstrijd werd Christel nog even geinterviewd door een of andere Russische tv zender en moest er een wedstrijdje schaatsen op de Wii gespeeld worden. De uitslag? Tja, we hebben altijd al gezegd dat Christel meer talent heeft voor sport kijken dan voor sporten ...
Na het binnenhalen van weer 2 gouden plakken zijn we meteen naar de hoofdtribune gerend voor een beter uitzicht op het podium waar deze keer niet alleen lullige bosjes bloemen werden uitgedeeld maar ook de medailles werden omgehangen. Mooie plaatjes, maar je moet er wel wat geduld voor hebben. De hele bende hoogwaardigheidsbekleders (en dat was bij de mannen natuurlijk een andere bende dan bij de vrouwen) die iets kwamen doen, moest eerst uitgebreid worden voorgesteld in drie talen (sommige medesupporters hebben het einde niet gehaald wegens een inmiddels overvolle blaas). Wij hebben de hele rit wel uitgezeten en ons geduld werd meer dan beloond. Na alle plichtplegingen ontsnapten Lotte van Beek en Marrit Leenstra aan de officials en reden zo de baan over richting de hoofdtribune. Leenstra werd door haar verloofde, Matteo Anesi (goud op de ploegenachtervolging in Turijn 20006 met Italie), over de boarding gehesen. Oeps, dat hadden we even niet door. Anesi stond al de hele tijd naast Christel en Marrit kwam dus ook naast haar te staan. Compleet met tranen van geluk in de ogen en een vette gouden medaille om haar nek.

Nog een laatste snelle hap in de vreetschuur op het Olympisch Park en toen maar weer door naar het HHH. Onze buurman tijdens de wedstrijd had ons een officieel schema laten zien waarop stond dat er, naast de huldigingen van de gouden ploegen, ook een huldiging van de coaches zou zijn. Onderweg naar het HHH kwamen we Alex, journalist van NBC in Amerika, tegen. Hij sprak ons aan over het HHH. Hij had er vele verhalen over gehoord en zou het graag eens willen zien, maar was bang dat hij er niet in zou komen. We gaven aan dat het de laatste paar dagen redelijk rustig was dus dat het vast wel zou lukken. Alex liep dus met ons mee. Toen we de trap naar het hotel opliepen, zagen we een cameraploeg staan die bezig was met een interview. Nog een keer kijken ... Jorien ter Mors werd geinterviewd. Rustig even afgewacht en na het interview had Jorien ook wel even tijd voor ons. Alex bood aan een foto van ons samen met Jorien te maken waarna wij een foto maakten van Alex met Jorien. Daarna moesten we wel even opschrijven met wie hij nu precies op de foto stond. Tja, Amerikanen en schaatsen...

In het hotel nog even wat roebels uit de flappentap halen en wie stond daar ook flappen te tappen? Jan Smeekens. Ook nog maar even met deze prachtige zilveren medaillewinnaar op de foto. Nog net op tijd in het HHH voor het begin van de drie huldigingen. Na de laatste huldiging zijn we snel naar het balkon gerend want op het schema van de buurman van die middag hadden we ook gezien dat er een fotomoment voor de pers zou zijn met alle medaillewinnaars. Dit zou precies tussen het HHH en de NOS studio plaatsvinden. En laat dat balkon daar nu precies op uitkijken ... Er waren maar weinige Oranje supporters die hiervan wisten, getuige de slechts 2 Oranje poppetjes op het balkon op het moment supreme.

Daarna nog even feestvieren met de schaatsers en weer veel te laat terug naar het hotel. 's Middags snel ontbijten en inpakken en naar het vliegveld in Sochi. Gelukkig hadden we de camera niet te diep onderin de koffer gestopt, want opeens zagen we een bekend gezicht. Een iele dame met een enorme bak koffie in een van de barretjes op het vliegveld. Nee, dachten we nog, dat kan toch niet. Zij moet toch nog naar de sluitingsceremonie vanavond? Toch nog een keer goed kijken en jawel, ze was het echt: Martina Sablikova. We hebben haar allebei gefeliciteerd met haar goud en zilver. Erik natuurlijk ook nog even met Martina op de foto. Een onverwachte bonus op een onverwachte tijd en plaats.

Na een nachtje in Moskou (met alle koffers deze keer) en een lange overstap in Munchen waren we weer thuis waar een lief, pluizig kattebeestje alweer op ons zat te wachten. We hebben nog even alle foto's op een groot scherm teruggekeken waarna een rillende Christel met verstopte neus en oren snel onder de wol kroop.