Meer storm en langzaam afkicken

Op de dag dat we Agia Galini verruilen voor Lentas, is de storm weliswaar iets minder heftig geworden, maar nog zeker niet gaan liggen. We nemen eerst afscheid van Erofili met de bekende fooi: 24 blikken kattenvoer want iets anders wil ze niet accepteren. Deze keer brengen we ook een aantal blikken naar de buurvrouw aangezien zij de zoon van Tijgetje heeft geadopteerd. De eigenaar van de supermarkt kan zijn geluk niet op en blijft ons bedanken. Ook Erofili en de buurvrouw zijn erg in hun nopjes dat ze de buurtkatten weer de winter door kunnen helpen. Nog even de portemonnee vullen in Agia Galini want in Lentas zal er vast geen pinautomaat zijn en dan op weg.
In theorie is Lentas iets meer dan een uurtje rijden, maar dan moet je natuurlijk wel de goede weg nemen … en dat lukte ons even niet.
Erik had namelijk besloten dat de goede wegenkaart van Kreta wel achter kon blijven in de opslag bij Mina. Toen de plannen gewijzigd werden en Lentas aan het programma werd toegevoegd, leek dat toch een niet zo'n handig plan en dus kochten we een andere kaart. Deze bleek minder betrouwbaar dan de oude vertrouwde kaart dus misten we ergens een afslag. Gevolg: in plaats van in iets meer dan een uurtje over goede asfaltwegen, gingen we hots-knots over een smal geitenpad eerst naar 1100 meter hoogte en daarna via vele krappe haarspeldbochten dan toch richting Lentas. En zo duurde het korte tripje bijna 2 uur. Telefonisch hadden we een kamer gereserveerd bij Filoxenia. Dit appartementencomplex bleek een paar honderd meter buiten Lentas te liggen en toen we het gevonden hadden, sloegen we stijl achterover van onze “kamer”. Een woonkamer met keukentje groter dan die in Lisse en met een aparte slaapkamer die even groot is als het hele appartement bij Sarikampos Beach. En dat alles voor maar 35 euro per nacht.
Nadat alle spullen weer uit de auto waren geladen, eerst maar eens even Lentas verkennen en onze watervoorraad aanvullen. Hoewel het maar 5 minuten lopen is naar het dorp, namen we als echte Grieken toch maar de auto. Naar het dorp is het inderdaad maar 5 minuten bergaf maar we hadden weinig zin in de terugweg: bergop een paar kilo water meezeulen is natuurlijk not done in relaxed Griekenland. Tijd voor een kloof ? Er zouden er hier in de buurt twee moeten liggen. Eentje van zo'n 6 kilometer en een van een kwartiertje lopen naar een verlaten strandje. De eerste viel af gezien de storm en het daarmee gepaard gaande risico van vallende rotsblokken. Dan maar op zoek naar de tweede. Dankzij onze geweldige kaart en haperende Internetverbinding (door de storm, want de volgende dag was ie razendsnel) bleek het vinden van de ingang van dit kloofje een onmogelijke opgave en dus namen we maar genoegen met een Corona op het terras van de Blue Bar met een prachtig uitzicht over de baai. Ook niet verkeerd natuurlijk.
Na het verfrissende Mexicaantje en een wandeling door Lentas kozen we een ander terrasje midden in het “centrum” voor een nieuwe verkoelende versnapering. Deze keer viel de keuze op een Mojito en al snel kregen we gezelschap van twee jonge, heel brutale kattenbeesten. Voor Christel het wist, nam de kleinste van de twee de route via haar schoot naar de tafel om de zoutjes te verorberen. En zo werd ons verblijf op het terras dusdanig verlengd dat de dag alweer bijna voorbij was. Tijdens onze wandeling door Lentas hadden we een leuke taverna gezien waar we 's avonds wilden gaan eten. Nadat we ons hadden opgefrist, zochten we die taverna op in de Rough Guide. We bleken een goede keuze gemaakt te hebben: Taverna El Greco zou de beste van Lentas zijn, maar daardoor zou het zo goed als onmogelijk zijn om er zonder reservering een tafeltje te bemachtigen. Het geluk was echter met ons en er was net een tafeltje vrijgekomen op het onderste van de drie terrassen die verder propvol zaten. En het eten bleek er inderdaad heel erg goed te zijn. Een nieuwkomer die met stip in onze top 5 is beland. Na het eten nog een afzakkertje bij de Blue Bar. In het dorp zaten we overal redelijk beschut tegen de wind, maar bij het appartement kregen we de volle laag. Voor het eerst in bijna drie weken moesten we onze slaapmutsjes binnen nuttigen.
Ook de volgende ochtend waaide het nog stevig door en aangezien we toch al besloten hadden dat we heerlijk relaxed Lentas nog eens moeten bezoeken, ook vandaag geen kloof. Wel nog even naar de opgraving aan de rand van het dorp. Een gedeelte daarvan konden we gewoon bekijken, maar een ander deel zat achter een hek. Deze archeologische site met daarin een goed bewaard gebleven mozaïek vloer is zes dagen per week geopend en wij stonden er net die ene dag dat ie gesloten is. Over het hek konden we nog wel een stukje van de vloer zien.
Na het korte bezoekje aan de opgraving hebben we nog een ontbijtje in Lentas gehaald en een kort bezoekje gebracht aan het piepkleine, hippiedorp Ditikos. Daarna begon de terugreis naar Mirtos. Deze keer namen we (toevalligerwijs en dankzij goed gokken) wel alle goede afslagen en zo kwamen we zelfs vroeger dan gepland weer aan bij Mina. 's Avonds arriveerden ook Jeroen en Nathalie en het weerzien werd tot in de kleine uurtjes gevierd met een goede fles raki. Terug zijn in Mirtos bevalt ons altijd goed maar helaas betekent het ook dat het einde weer in zicht is. De komende dagen zullen gevuld zijn met het bezoeken van alle vrienden en bekenden, nog een beetje bijbruinen aan het zwembad en langzaam aan onze spullen weer gereed maken voor opslag en vertrek.

Afkicken dus maar wel siga siga !